Η παραβολή της Κρίσεως

Ας ξαναθυμηθούμε την παραβολή της Κρίσεως. Τη διαβάζουμε στη σελίδα 50 του βιβλίου μας ή εδώ
Στη συνέχεια κάνουμε το σταυρόλεξο 
Προσπαθούμε να πετύχουμε το 100%
Κατόπιν κάνουμε το κουίζ
Προσπαθούμε να πετύχουμε το 100%
Γραφουμε μια δική μας φράση για σήμερα πάνω στο "Πείνασα και μου δώσατε να πιω".
Στείλετε μήνυμα, όταν έχετε ολοκληρώσει τις ασκήσεις!


Φωτογραφία: Αγγελική Σερενίδου

Ὁ Ζη­τιά­νος (Нищий)

KΑΘΩΣ βά­δι­ζα στὸν δρό­μο, μὲ στα­μά­τη­σε ἕ­νας ἐ­ξα­σθε­νη­μέ­νος ἀ­πὸ τὰ γη­ρα­τειὰ ζη­τιά­νος. Φλο­γι­σμέ­να, γε­μά­τα δά­κρυ­α μά­τια, με­λα­νὰ χεί­λη, τρα­χιὰ κου­ρέ­λια, ἀ­κά­θαρ­τες πλη­γές… Ὤ, πό­σο ἀ­παί­σια κα­τέ­φα­γε ἡ ἔν­δεια τοῦ­το τὸ δύ­στυ­χο πλά­σμα!

            Ἅ­πλω­σε πρὸς τὸ μέ­ρος μου τὸ κόκ­κι­νο, πρη­σμέ­νο καὶ ἀ­κά­θαρ­το χέ­ρι του. Στέ­να­ζε καὶ βογ­κοῦ­σε γιὰ βο­ή­θεια.

            Ἄρ­χι­σα νὰ ψά­χνω ὅ­λες τὶς τσέ­πες μου… Οὔ­τε πορ­το­φό­λι, οὔ­τε ρο­λό­ι, οὔ­τε κὰν μαν­τή­λι… Τί­πο­τα δὲν εἶ­χα πά­ρει μα­ζί μου.

            Κι ὁ ζη­τιά­νος πε­ρί­με­νε… Καὶ τὸ προ­τε­τα­μέ­νο χέ­ρι του ἔ­τρε­με καὶ σκιρ­τοῦ­σε ἐ­ξα­σθε­νη­μέ­νο.

            Χα­μέ­νος, σα­στι­σμέ­νος, ἔ­σφι­ξα δυ­να­τὰ τοῦ­το τὸ βρώ­μι­κο καὶ τρε­μά­με­νο χέ­ρι…

            — Νὰ μὲ συμ­πα­θᾶς ἀ­δερ­φέ· δὲν ἔ­χω τί­πο­τα πά­νω μου, ἀ­δερ­φέ.

            Ὁ ζη­τιά­νος κάρ­φω­σε πά­νω μου τὰ φλο­γι­σμέ­να μά­τια του. Τὰ μπλά­βα χεί­λη του μει­δί­α­σαν κι ἔ­σφι­ξε κι αὐ­τὸς μὲ τὴ σει­ρά του τὶς ξυ­λι­α­σμέ­νες πα­λά­μες μου.

            Καὶ τί μ’ αὐ­τό, ἀ­δερ­φέ, μουρ­μού­ρι­σε, ἀ­κό­μα καὶ γι’ αὐ­τὸ σ’ εὐ­χα­ρι­στῶ. Κι αὐ­τὸ ἐ­λε­η­μο­σύ­νη εἶ­ναι, ἀ­δερ­φέ.

            Τό­τε κα­τά­λα­βα ὅ­τι κι ἐ­γὼ εἶ­χα λά­βει ἐ­λε­η­μο­σύ­νη ἀ­πὸ τὸν ἀ­δερ­φό μου.

Φε­βρουά­ριος 1878.

Ιβάν Τουργκένιεφ



Πηγή

Μια αδιόρατη γραμμή

Παράδεισος  και Κόλαση,
με μια λεπτή κλωστή
χωρίζονται.
Μια αδιόρατη γραμμή,
που, όποτε θέλεις, την περνάς.
Καμιά δεν έχουν διαφορά.
Μονάχα που
στην Κόλαση,
τα χέρια πάντα
έχουν στις τσέπες.
Μα,
στον Παράδεισο,
κρατάει σφιχτά,
ο ένας
το χέρι του άλλου.


Τάσος Σ. Μάντζιος
Φωτογραφία pixabay.com

Τρόπος ζωής

Πηγή:https://www.youtube.com/watch?v=qhU5JEd-XRo

Η παραβολή της Κρίσης

παραβολή της κρίσης from s konstant

Να νιώθεις, εκεί είναι η ανθρωπιά

Πλατεία Θεάτρου, Αθήνα

Καθισμένη στο σκαλί, χαμένη από ώρα σ'έναν σουρεαλιστικό διάλογο με το κενό. Εκείνη ρωτά και το κενό της απαντάει. Μόλις έχει πάρει τη δόση της. Όλα της τα υπάρχοντα δυο τρεις νάιλον σακούλες πεταμένες τριγύρω. Προσπαθώ να μαντέψω την ηλικία της. Σώμα αποστεωμένο, μάτια θαμπά, πρόσωπο ζαρωμένο, όπως οι αυλακιές του χρόνου σε δέρμα υπερήλικο. Μα δεν είναι μεγάλη. Πολύχρωμα μουντή, θλιμμένη γειτονιά. Κάθε φορά που πρέπει να σκάψουμε εδώ σφίγγεται η καρδιά μου. 

Κάποια στιγμή το βλέμμα μου πέφτει πάλι επάνω της. Είναι πεσμένη στο πεζοδρόμιο. Με το χαρακωμένο πρόσωπο στις βρόμικες πλάκες και τα χέρια ανοικτά. Άνευ όρων παράδοση ή ικεσία; Ακίνητη. Αναπνέει; Δε μπορώ να καταλάβω. Κόσμος την προσπερνά χωρίς να γυρίσει να την κοιτάξει. Είναι ζωντανή; Κανείς δε δείχνει να τον απασχολεί. Να πλησιάσω; αναρωτιέμαι δυνατά. Όχι, ακούω μια φωνή. Γυρνώ. Μα γιατί; Μπορεί να χρειάζεται βοήθεια. Για να την προσπερνάνε όλοι μάλλον είναι κάτι συνηθισμένο σ'αυτή τη γειτονιά. Συνηθισμένο; Πώς ακριβώς συνηθίζεται η ανθρώπινη δυστυχία; Τη μάνα της λυπάμαι εγώ, λέει κάποιος άλλος. Τη μάνα της; Έμαθα στη ζωή πως δεν έχω δικαίωμα να λυπάμαι κανέναν. Όταν λυπάσαι κάποιον αυτομάτως και "αυτοδικαίως" θεωρείς εαυτόν ανώτερο. Η λύπηση δεν περιέχει σεβασμό. Να μη λυπάσαι κανέναν, να νοιώθεις, εκεί είναι η ανθρωπιά. Πάμε, λέω σε ένα από τα παιδιά, μπορεί να χρειάζεται βοήθεια. Δε συνήθισα και αρνούμαι να συνηθίσω. Την πλησιάζουμε. Σταματά άλλος ένας περαστικός. Και το καλό συνηθίζεται, αν θέλουμε να μιλήσουμε με τους όρους σου, κόσμε. Μη μας πουλάς μόναχα την ασχήμια. Η κοπέλα σηκώνεται με βοήθεια και παραπατώντας χάνεται στο τέλος του δρόμου. Δεν είναι καλά, αλλά είναι ζωντανή. Δε του πρέπει του ανθρώπου να έχει το πρόσωπο κάτω. Ο τοίχος πάνω απο 'κει που πριν λίγο ήταν πεσμένη γράφει για τη σκέψη που έπιασε πάτο. Κι όμως, αυτό που έπιασε πρώτο πάτο είναι η καρδιά. Μα υπάρχει ελπίδα. "Θα την αλλάξουμε την ζωή! Παρ'όλα αυτά, Μαρία". Κάποτε.

                                                                                                                            Ζαγκλαρά Μαρία

Επειδή ο δάσκαλος, νομίζω, πρέπει να γίνεται τα πάντα για τους μαθητές του- κατά το ρηθέν του Παύλου " τοῖς πᾶσι γέγονα τὰ πάντα"- συνδύασα ένα εξαίσιο κειμενάκι της Maria Zagk και μια καταπληκτική φωτογραφία της Ερασιτέχνης Άνθρωπος για να το αξιοποιήσω μέσα στην τάξη. 


Ευχαριστώ τη φίλη Μαρία Ζαγκλαρά που μου δάνεισε το κειμενάκι. Η Μαρία είναι αρχαιολόγος. Σκάβει, σκάβει και ξανασκάβει και ολοένα ρίχνει τη ματιά της εδώ, εκεί και  λίγο παραπέρα γιατί σημασία έχει "να νοιώθεις, εκεί είναι η ανθρωπιά".

Ευχαριστώ, επίσης, τη φίλη Ερασιτέχνης Άνθρωπος για την όμορφη φωτογραφία που τράβηξε από τις αγαπημένες μου Σέρρες. Ακριβώς επειδή είναι ερασιτέχνης, είναι, νομίζω, τόσο τέλεια!

Λοιπόν θα το αξιοποιήσω στην παραβολή της Κρίσεως, στην Παραβολή του Καλού Σαμαρείτη, στην Προσφορά προς τον άλλον και ... θα σκεφτώ πού αλλού ακόμα με τα νέα προγράμματα.

Επισκέπτες

Επισκέπτες from Indigoview on Vimeo.

Μια ταινία του Θοδωρή Παπαδουλάκη

"Πείνασα και μου δώσατε να φάω"
Θα μπορούσε να αξιοποιηθεί στην επεξεργασία της παραβολής της Κρίσεως, Διδακτική ενότητα στην Β Γυμνασίου