Να νιώθεις, εκεί είναι η ανθρωπιά

Πλατεία Θεάτρου, Αθήνα

Καθισμένη στο σκαλί, χαμένη από ώρα σ'έναν σουρεαλιστικό διάλογο με το κενό. Εκείνη ρωτά και το κενό της απαντάει. Μόλις έχει πάρει τη δόση της. Όλα της τα υπάρχοντα δυο τρεις νάιλον σακούλες πεταμένες τριγύρω. Προσπαθώ να μαντέψω την ηλικία της. Σώμα αποστεωμένο, μάτια θαμπά, πρόσωπο ζαρωμένο, όπως οι αυλακιές του χρόνου σε δέρμα υπερήλικο. Μα δεν είναι μεγάλη. Πολύχρωμα μουντή, θλιμμένη γειτονιά. Κάθε φορά που πρέπει να σκάψουμε εδώ σφίγγεται η καρδιά μου. 

Κάποια στιγμή το βλέμμα μου πέφτει πάλι επάνω της. Είναι πεσμένη στο πεζοδρόμιο. Με το χαρακωμένο πρόσωπο στις βρόμικες πλάκες και τα χέρια ανοικτά. Άνευ όρων παράδοση ή ικεσία; Ακίνητη. Αναπνέει; Δε μπορώ να καταλάβω. Κόσμος την προσπερνά χωρίς να γυρίσει να την κοιτάξει. Είναι ζωντανή; Κανείς δε δείχνει να τον απασχολεί. Να πλησιάσω; αναρωτιέμαι δυνατά. Όχι, ακούω μια φωνή. Γυρνώ. Μα γιατί; Μπορεί να χρειάζεται βοήθεια. Για να την προσπερνάνε όλοι μάλλον είναι κάτι συνηθισμένο σ'αυτή τη γειτονιά. Συνηθισμένο; Πώς ακριβώς συνηθίζεται η ανθρώπινη δυστυχία; Τη μάνα της λυπάμαι εγώ, λέει κάποιος άλλος. Τη μάνα της; Έμαθα στη ζωή πως δεν έχω δικαίωμα να λυπάμαι κανέναν. Όταν λυπάσαι κάποιον αυτομάτως και "αυτοδικαίως" θεωρείς εαυτόν ανώτερο. Η λύπηση δεν περιέχει σεβασμό. Να μη λυπάσαι κανέναν, να νοιώθεις, εκεί είναι η ανθρωπιά. Πάμε, λέω σε ένα από τα παιδιά, μπορεί να χρειάζεται βοήθεια. Δε συνήθισα και αρνούμαι να συνηθίσω. Την πλησιάζουμε. Σταματά άλλος ένας περαστικός. Και το καλό συνηθίζεται, αν θέλουμε να μιλήσουμε με τους όρους σου, κόσμε. Μη μας πουλάς μόναχα την ασχήμια. Η κοπέλα σηκώνεται με βοήθεια και παραπατώντας χάνεται στο τέλος του δρόμου. Δεν είναι καλά, αλλά είναι ζωντανή. Δε του πρέπει του ανθρώπου να έχει το πρόσωπο κάτω. Ο τοίχος πάνω απο 'κει που πριν λίγο ήταν πεσμένη γράφει για τη σκέψη που έπιασε πάτο. Κι όμως, αυτό που έπιασε πρώτο πάτο είναι η καρδιά. Μα υπάρχει ελπίδα. "Θα την αλλάξουμε την ζωή! Παρ'όλα αυτά, Μαρία". Κάποτε.

                                                                                                                            Ζαγκλαρά Μαρία

Επειδή ο δάσκαλος, νομίζω, πρέπει να γίνεται τα πάντα για τους μαθητές του- κατά το ρηθέν του Παύλου " τοῖς πᾶσι γέγονα τὰ πάντα"- συνδύασα ένα εξαίσιο κειμενάκι της Maria Zagk και μια καταπληκτική φωτογραφία της Ερασιτέχνης Άνθρωπος για να το αξιοποιήσω μέσα στην τάξη. 


Ευχαριστώ τη φίλη Μαρία Ζαγκλαρά που μου δάνεισε το κειμενάκι. Η Μαρία είναι αρχαιολόγος. Σκάβει, σκάβει και ξανασκάβει και ολοένα ρίχνει τη ματιά της εδώ, εκεί και  λίγο παραπέρα γιατί σημασία έχει "να νοιώθεις, εκεί είναι η ανθρωπιά".

Ευχαριστώ, επίσης, τη φίλη Ερασιτέχνης Άνθρωπος για την όμορφη φωτογραφία που τράβηξε από τις αγαπημένες μου Σέρρες. Ακριβώς επειδή είναι ερασιτέχνης, είναι, νομίζω, τόσο τέλεια!

Λοιπόν θα το αξιοποιήσω στην παραβολή της Κρίσεως, στην Παραβολή του Καλού Σαμαρείτη, στην Προσφορά προς τον άλλον και ... θα σκεφτώ πού αλλού ακόμα με τα νέα προγράμματα.