Τα καλά νέα τα ξαναδιάβασα χθες. Κάθε φορά που διαβάζεις ένα κείμενο, μένεις σε διαφορετικά σημεία. Είναι εκπληκτικό, προγραμματίζεσαι, θαρρείς, να αντλήσεις αυτό που έχεις ανάγκη εκείνη τη στιγμή. Έτσι δεν έμεινα μόνο στο Χαίρε, δεν έμεινα μόνο στο Πώς, δεν έμεινα μόνο στο Ναι. Έμεινα κυρίως σε κείνη τη μικρή φρασούλα των εφτά λέξεων που αχνοφέγγιζε. Της έβγαλα την τελεία, άφησα στην άκρη τα εισαγωγικά του τέλους, τη σήκωσα με κείνη τη μητρική στοργή που παίρνεις στα χέρια το νεογέννητό σου και την ακούμπησα πάω στο μέρος της καρδιάς. Κι αφού ένοιωσα τη ζέστη της και την παρηγοριά της κατάσαρκα, την πέρασα βραχιολάκι μαρτιάτικο στο χέρι μου να τη βλέπω και να αναθαρρώ. Κι αναθάρρησα γιατί όταν βγήκα στο μπαλκόνι, αποχαιρέτησα όλη εκείνη τη βαρυθυμία που προσπαθούσε κάποιες ύπουλες στιγμές να με πλησιάσει. Τα καλά νέα δεν τα προσπερνάμε. "Για το Θεό τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο", Λκ 1,37 στο Λκ 1,26-38 (Ευαγγελισμός)
Σέβη Κωνσταντινίδου
Φωτογραφία: Ρουμπλιώφ, (Λεπτομέρεια)
