Η παραβολή του Σπλαχνικού Πατέρα

Βλέπουμε το παρακάτω video ή διαβάζουμε ξανά την παραβολή του Σπλαχνικού Πατέρα.

Μπορείτε να τη διαβάσετε από το βιβλίο μας στη σελ. 44 ή πατώντας πάνω στο Ευαγγέλιο στην άσκηση που έχετε για σήμερα.

Προσπαθήστε να κάνετε την άσκηση για την παραβολή του Σπλαχνικού Σαμαρείτη (αλλιώς και Ασώτου) πατώντας πάνω στο πράσινο βελάκι δεξιά κάτω στο παράθυρο της άσκησης. Επιλέξετε τη συνέχεια του κειμένου από τις φράσεις που σας δίνονται.

Κάνετέ την όσες φορές χρειαστεί προκειμένου να έχετε 100% επιτυχία.

Στείλτε μου μήνυμα στο e- class όταν το καταφέρετε.



Καλή συνέχεια!

Της επιστροφής

Μόλις έπεσε ο ήλιος, έπεσα και γω. Στο χώμα. Ολημερίς δεν είχα αγγίξει μπουκιά κι ήταν η δεύτερη, η τρίτη μέρα; ούτε που θυμάμαι. Σκάλιζα τις πέτρες μπας και βρω καμιά ρίζα παραπάνω, λίγο νωρίτερα από αυτά που πια με ακολουθούσαν και δεν μ άφηναν να αγγίξω ούτε τα χαρούπια τους. Πεσμένος έτσι κάτω, εξαθλιωμένος και μόνος, έμεινα κι εγώ δεν ξέρω πόσην ώρα. Να βολοδέρνω με σκέψεις και ερωτήματα. Κι αν ...εκείνο, κι  αν... αυτό, κι αν, κι αν, ώσπου απόκαμα τελείως. Και τότε, λίγο πριν κλείσουν τα βλέφαρα- ή μήπως είχαν κλείσει;- άρχισα να συλλογιέμαι. Κι αν γύριζα πίσω; κι αν πρόστρεχα στον πατέρα μου; Με κοίταξα. Πού είναι τα ωραία μου ρούχα, τα δαχτυλίδια μου, τα στολίδια μου...  κακομοίρης... Κι εδώ όμως έχω πιάσει πάτο... Ναί, πάτο πως αλλιώς να το πω, να βόσκω γουρούνια, γουρούνια! Μια ιδέα άρχισε να λάμπει στο σκοτεινό μυαλό μου. Ας πάω πίσω και ας κάνω εκεί τον εργάτη. Ένα κομμάτι ψωμί θα το έχω... Τόσους και τόσους εργάτες τρέφει ο πατέρας μου. Ναι, αυτό θα του πω. Κι η σκέψη αυτή με βοήθησε να κοιμηθώ. Αύριο, είπα, πρωί-πρωί. Και κίνησα, λίγο πριν φανεί η πρώτη ηλιαχτίδα. Στον δρόμο, σαν φράση παρηγορητική, έλεγα και ξανάλεγα, θα του πω, πατέρα δεν είμαι άξιος να λέγομαι γιος σου- κάνε με έναν από τους εργάτες σου. Και ξανά, και ξανά και ξανά. Μέχρις που έφτασα στη στροφή του δρόμου, μέχρις που κοίταξα το σπίτι. Πότε βρέθηκα να κλαίω στον ώμο του, πότε να περπατάω πλάι του μήτε που το κατάλαβα. Άρχισα να ψελλίζω τα λόγια μου, πατέρα δεν είμαι άξιος να λέγομαι γιος σου μα μήτε κι αυτά τα τέλειωσα. Μ΄ έντυσε, με στόλισε και μου 'βαλε δαχτυλίδι στο χέρι. Και τώρα κάθομαι φρεσκολουσμένος εδώ δίπλα του και τον κοιτώ. Κι αυτό με πειράζει, ναι, και με ενοχλεί. Μα να μην καταλάβω τόσο καιρό τί Πατέρα είχα!

Του Σπλαχνικού Πατέρα ή του Ασώτου



Πρώτη δημοσίευση

Σεβαστή Κωνσταντινίδου



Φωτογραφία :  https://www.neotitafokid.gr/2020/02/blog-post_27.html

Ντοστογιέβσκι- ένας θάνατος

  

Φεβρουαρίου 1881.
᾿Εκοιμήθη ὁ Φιόντορ Μιχαήλοβιτς Ντοστογέφσκυ. «...οἱ ὧρες του ἦταν μετρημένες. Καὶ ὁ ἴδιος ὁ πατέρας μου τὸ καταλάβαινε αὐτὸ. ῞Οπως σὲ ὅλες τὶς δύσκολες στιγμὲς τῆς ζωῆς του κατέφυγε στὸ Εὐαγγέλιο. Παρακάλεσε τὴ γυναίκα του ν᾿ ἀνοίξει στὴν τύχη τὸ παλιὸ βιβλίο ποὺ εἶχε στὸ κάτεργο καὶ νὰ διαβάσει τὶς πρῶτες γραμμὲς ποὺ θὰ ἔπεφταν στὰ μάτια της....» «᾿Ακούγοντας αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ ᾿Ιησοῦ ὁ πατέρας μου σκέφτηκε λίγο καὶ μετὰ εἶπε στὴ γυναίκα του· «῎Ακουσες; Μὴ μὲ κρατᾶς. ῾Η ὥρα μου ἦρθε, πρέπει νὰ πεθάνω». «Τότε, ὁ Ντοστογέφσκυ ζήτησε νὰ ἔρθει ἕνας παπάς, ἐξομολογήθηκε καὶ μετάλαβε. ῞Οταν ὁ παπάς ἔφυγε, μᾶς φώναξε στὸ δωμάτιό του καὶ ἀφοῦ μᾶς ἔπιασε στὰ χέρια, παρακάλεσε τὴ μητέρα μου ν’ ἀνοίξει ἀκόμα μιὰ φορὰ τὴ Βίβλο καὶ νὰ μᾶς διαβάσει τὴν παραβολὴ τοῦ ᾿Ασώτου....» Τότε, μὲ ἀδύνατη φωνὴ μᾶς εἶπε· «Παιδιά μου, μὴ ξεχάσετε ποτὲ αὐτὸ ποὺ ἀκούσατε. ῎Εχετε ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸ Θεὸ καὶ μὴν ἀπελπιστεῖτε ποτέ. Αὐτὸς θὰ σᾶς συγχωρήσει. Κι ἐγὼ σᾶς ἀγαπῶ πολύ, ὅμως ἡ δική μου ἀγάπη δὲν εἶναι τίποτα μπροστὰ στὴν ἀπέραντη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, τὰ πλάσματά του. Καὶ ὅταν συμβεῖ νὰ κάνετε κανένα ἁμάρτημα στὴ διάρκεια τῆς ζωῆς σας, μὴ χάσετε ποτὲ τὴν πίστη σας στὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Εἴμαστε παιδιά Του. Ταπεινωθεῖτε μπροστά Του ὅπως στὸν πατέρα σας, ζητεῖστε Του νὰ σᾶς συγχωρήσει κι Αὐτὸς θὰ χαρεῖ γιὰ τὴ μετάνοιά σας, ὅπως χάρηκε γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ ῎Ασωτου υἱοῦ». ῞Υστερα, μᾶς φίλησε καὶ μᾶς εὐλόγησε...» Πολλὲς φορὲς μοῦ ἔτυχε στὴ ζωή μου νὰ εἶμαι μπροστὰ στὸ θάνατο ἑνὸς συγγενῆ ἢ κάποιου φίλου. ῞Ομως, σὲ κανέναν ἑτοιμοθάνατο δὲν εἶδα τὴν ἀκτινοβολία ποὺ εἶδα στὸν πατέρα μου. ῏Ηταν ἕνας πραγματικὰ χριστιανικὸς θάνατος σὰν κι αὐτὸν ποὺ εὔχεται ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησία σ’ ὅλους τοὺς πιστούς της, ἕνας θάνατος χωρὶς πόνους καὶ χωρὶς ντροπή». Προσωπικὴ μαρτυρία τῆς κόρης τοῦ μεγάλου συγγραφέα Λιουμπόβ, ἀπὸ τὸ βιβλίο της «῾Η ζωὴ τοῦ πατέρα μου» (᾿Εκδόσεις Δωδώνη σ.σ. 268 - 270) σὲ μετάφραση Στέλιου Ζερβοῦ. Τὸ βιβλίο γράφτηκε καὶ μεταφράσθηκε ἀπὸ τὴ γαλλικὴ γλώσσα, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ συγγραφέας νὰ ἔχει «μεταφράσει» καὶ τὸ ὄνομά της σὲ «Αἰμέ», στὴν γαλλικὴ ἐκδοχὴ τοῦ «Λιουμπόβ» (᾿Αγάπη).

Εικόνα http://www.alexiptoto.com

http://www.xristianiki.gr/arkheio-ephemeridas/957/ntostogiebski--enas-pragmatika-khristianikos-thanatos.html