Στη γειτονιά των αγγέλων

Να και πάλι, η Κατερίνα, να δει την γιορτή του Πολυτεχνείου,

όπως κάθε χρόνο καθισμένη σε μια γωνιά   

Την παρακολουθώ, το βλέμμα της ψάχνει στις εικόνες, απ΄τον Αι΄Στράτη και την Μακρόνησο.

Οξύνει την  πληγή ή την επουλώνει;  Ποιος να ξέρει;

Ο νους ταξιδεύει στα αλλοτινά, "τα τωρινά", τα αποφασισμένα.

Αδικία, πόνος, απόρριψη.

Πολίτες Β κατηγορίας, λέει και ξαναλέει και μου ραγίζει την καρδιά.

Τίποτα από αυτά που λέμε στους λόγους και στα τραγούδια δεν φαίνεται να ακουμπά απόλυτα, 

ολοκληρωτικά την δική της αλήθεια.

Για αυτήν είναι η ίδια της η ζωή, η κλεμμένη ζωή του  πατέρα της, η πνοή του, η ανάσα του, 

το δάκρυ του , ο Σταυρός του, ο τόσο βαρύς Χριστέ μου, 

σαν τον δικό σου.

Γι΄ αυτό πιστεύει τόσο βαθιά, η Κατερίνα.

Έζησε την Σταύρωση, "πληγή και πηγή" ο Χριστός, το ίδιο είναι,  το ανθρώπινο. 

Γι΄ αυτό πιστεύει τόσο βαθιά,  η Κατερίνα.

Κι άλλοι μαζί, πολλοί, θάλασσα σκοτεινή με κάγκελα κλεισμένη. 

Μα πως; Κι όμως εγίνηκε.

Τους αναζητά, σε εικόνες, σε στίχους να δει ξανά και ξανά, 

την ψυχή και τα χέρια τα αλυσοδεμένα,

και ήθελαν οι αθεόφοβοι να τους ρίξουν έτσι στη θάλασσα να πνιγούν. Λέει η Κατερίνα και δεν χωράει ο νους της τέτοια βαρβαρότητα.

Τον δρόμο της ελευθεριάς και της αγάπης, περπάτησε. Αντρίκια 

την στενή  οδό εβάδισε.   

Δεν είχε κάπου αλλού να πάει.  Από επιλογή όχι  απ΄ αδιέξοδο.

Αφού τον δρόμο ετούτο διάλεξε, κοντά στους δικούς του.

Εκεί που τον περίμεναν, με ανοιγμένη την "μεγάλη πόρτα".

Νικητής, άφθαρτος, αιώνιος.  Όπως και τόσοι άλλοι, μαζί του.

Οι πληγές  έκλεισαν. Γιατί το αίμα του έτρεξε για μας, καθάριο, κόκκινο ζεστό, μοσχοβολάει

τα βράδια σε Αι' Στράτη κι ουρανό.

Και περιμένει, η Κατερίνα,  κάποιος από εμάς  - οι των γιορτών - χρόνια και χρόνια να πει το όνομά του.

Μα δεν την ρώτησε κανείς, λέει η Κατερίνα, τώρα δεν κλαίει .Ορθώνεται.

Αλέκος Ξυλάκης .   Ζωή δοσμένη.  Ζωή αληθινή .  

Αγωνιστής, ονειροπόλος, Άνθρωπος.

Αλεξάνδρα Ζάγκα 

Φωτογραφία pixabay