Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 2017

Ο σεβασμός του άλλου στον Χριστιανισμό

Ο διάλογος του Χριστού με τη Σαμαρείτισσα στη βάση του σεβασμού του άλλου στον Χριστιανισμό. Ποιος είναι όμως ο άλλος σήμερα; ο διαφορετικός; ο μη αποδεκτός; ο αλλόθρησκος; ο αλλοεθνής; Μπορεί να είναι ένας ξένος αλλά μπορεί να είμαι και εγώ, εμείς σε ένα άλλο περιβάλλον. Με τον "ρόλο στον τοίχο" δημιουργήσαμε δυο χαρακτήρες, έναν Σύριο στην Ελλάδα και έναν Έλληνα στη Γερμανία. Τους ονομάσαμε, τους δώσαμε καταγωγή, τους δώσαμε τόπο. Τους αφήσαμε να ακούσουν τους γύρω τους να μιλάνε και να νιώσουν, να αντιδράσουν σε αυτά. Οι διαπιστώσεις κοινές και για τους δυο...

Γ τάξη Άνω Κώμης

Άγιος Γεώργιος Εράτυρας

Σάββατο 18 Νοεμβρίου 2017

Στη γειτονιά των αγγέλων





Να και πάλι, η Κατερίνα, να δει την γιορτή του Πολυτεχνείου,
όπως κάθε χρόνο καθισμένη σε μια γωνιά   
Την παρακολουθώ, το βλέμμα της ψάχνει στις εικόνες, απ΄τον Αι΄Στράτη και την Μακρόνησο.
Οξύνει την  πληγή ή την επουλώνει;  Ποιος να ξέρει;
Ο νους ταξιδεύει στα αλλοτινά, "τα τωρινά", τα αποφασισμένα.
Αδικία, πόνος, απόρριψη.
Πολίτες Β κατηγορίας, λέει και ξαναλέει και μου ραγίζει την καρδιά.

Τίποτα από αυτά που λέμε στους λόγους και στα τραγούδια δεν φαίνεται να ακουμπά απόλυτα, 
ολοκληρωτικά την δική της αλήθεια.
Για αυτήν είναι η ίδια της η ζωή, η κλεμμένη ζωή του  πατέρα της, η πνοή του, η ανάσα του, 
το δάκρυ του , ο Σταυρός του, ο τόσο βαρύς Χριστέ μου, 
σαν τον δικό σου.
Γι΄ αυτό πιστεύει τόσο βαθιά, η Κατερίνα.
Έζησε την Σταύρωση, "πληγή και πηγή" ο Χριστός, το ίδιο είναι,  το ανθρώπινο. 
Γι΄ αυτό πιστεύει τόσο βαθιά,  η Κατερίνα.

Κι άλλοι μαζί, πολλοί, θάλασσα σκοτεινή με κάγκελα κλεισμένη. 
Μα πως; Κι όμως εγίνηκε.
Τους αναζητά, σε εικόνες, σε στίχους να δει ξανά και ξανά, 
την ψυχή και τα χέρια τα αλυσοδεμένα,
και ήθελαν οι αθεόφοβοι να τους ρίξουν έτσι στη θάλασσα να πνιγούν. Λέει η Κατερίνα και δεν χωράει ο νους της τέτοια βαρβαρότητα.

Τον δρόμο της ελευθεριάς και της αγάπης, περπάτησε. Αντρίκια 
την στενή  οδό εβάδισε.   
Δεν είχε κάπου αλλού να πάει.  Από επιλογή όχι  απ΄ αδιέξοδο.
Αφού τον δρόμο ετούτο διάλεξε, κοντά στους δικούς του.
Εκεί που τον περίμεναν, με ανοιγμένη την "μεγάλη πόρτα".
Νικητής, άφθαρτος, αιώνιος.  Όπως και τόσοι άλλοι, μαζί του.

Οι πληγές  έκλεισαν. Γιατί το αίμα του έτρεξε για μας, καθάριο, κόκκινο ζεστό, μοσχοβολάει
τα βράδια σε Αι' Στράτη κι ουρανό.

Και περιμένει, η Κατερίνα,  κάποιος από εμάς  - οι των γιορτών - χρόνια και χρόνια να πει το όνομά του.

Μα δεν την ρώτησε κανείς, λέει η Κατερίνα, τώρα δεν κλαίει .Ορθώνεται.

Αλέκος Ξυλάκης .   Ζωή δοσμένη.  Ζωή αληθινή .  
Αγωνιστής, ονειροπόλος, Άνθρωπος.


Αλεξάνδρα Ζάγκα 
Φωτογραφία pixabay

Τρίτη 14 Νοεμβρίου 2017

Τρίτη 3 Οκτωβρίου 2017

Σεμινάριο μέσα από περιβάλλον Moodle




Για τρίτη χρονιά θα λειτουργήσει στην Κοζάνη ένα τμήμα σεμιναρίου 25 ατόμων  εξ αποστάσεως εκπαίδευσης (Moodle) με θέμα «Αξιοποίηση τεχνικών ασύγχρονης και εξ αποστάσεως διδασκαλίας μέσα απο το περιβάλλον ηλεκτρονικής μάθησης Moodle» για εκπαιδευτικούς Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Η προκήρυξη στάλθηκε ήδη στα σχολεία ως Σεμινάριο του Κεπληνετ. Οι αιτήσεις γίνονται ηλεκτρονικά μέχρι 31 Οκτωβρίου. Το σεμινάριο πραγματοποιείται σε πλήθος πόλεων, είναι δωρεάν και στηρίζεται σε εθελοντική εργασία εκπαιδευτικών. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε εδώ



Φωτογραφία geralt/pixabay

Κυριακή 16 Ιουλίου 2017

2017 μΧ " Για όσους καταλαβαίνουν"






Ποια  γλώσσα μου μιλάνε; 
Δεν τους αναγνωρίζω.  Πως είναι δυνατόν; 
Νόμισα,  πως τους ήξερα.  Αλλιώς περίμενα .
Θάρρεψα.  Είπα πως θα βοηθήσω.   Μιλώντας, όχι  ακούγοντας  μονάχα, "κονσέρβες"  δεν τις αποδέχομαι.
Ακόμα και σκοταδιστές μας είπαν. Άκουσον.   
Αυτοί που τάχα,   συνοδοιπόρους του Καιρού του φωτεινού   θεώρησα. . .  Λάθος  μου.     
Μάλλον αυτό δεν ίσχυε κι αντίστροφα . 
Για άλλα,  αλλιώς πορεύομαι.  Θυμώνω, οργίζομαι.    
Έμεινα πίσω με "τους  αργούς", καθώς φαίνεται, να περπατάω ακόμα.  Σ΄ εγρήγορση.
Και ας προσπάθησα, χρόνια  πολλά. Να καταλάβω.
Μα τελικά  οι  άλλοι,  οι απόντες, αποδείχτηκε, "πως γνώριζαν".
Από  δίκαιο,  τόνους υψώνω.
Αντίδωρο δεν περιμένω από κανέναν.

Τόσες ασπρόμαυρες και μόνο μάσκες εντός μου.
Εναλλάσσονται. Από  υποβολή, ποιος ξέρει; 
Τρομοκρατούμαι, όταν  τις όποιες σχέσεις,  αφορούν.
Παιχνίδια επιβίωσης πολλοί τ΄ αποκαλούνε.
Αλλοίμονο. Πόσες στιγμές χαμένες από τον τόσο λίγο χρόνο και να σκεφτείς, πως ήμασταν παρόντες.
Με ρώτησε  κάποιος – σοβαρός , υπεύθυνος, δεν το περίμενα - αν ξέρω κάτι. Κάτι ασήμαντο, για εμένα,  άκυρο για την στιγμή εκείνη.
Υποτιμητική παγίδα, ανέντιμη.
Οι σχέσεις δεν υφίστανται,  υπέρμετρος, εγωισμός - ο δάσκαλος που πάντοτε σχηματικά την " εξουσία"  φέρει ακόμα κι ανάμεσα σε ομοίους του, όταν από τα σχήματα δεν έχει πια ξεφύγει.
" Στέκονται;" Σε πια υπεροψία ακουμπούν;  Από πλασματική "εξουσία" μήπως γεννημένη;
Ίσως να έχω λάθος που ρωτώ. Ίσως και όχι. Δεν κρίνω. Σκέφτομαι.
Έτσι μου δίδαξαν δάσκαλοι  Αγαπημένοι.  Χριστός και ποιητές, Άγιοι σαλοί. -Φτερά να υψώνω. – Με διάλογο, να αποδέχομαι.
Καταλαβαίνω, πως έγινε - αλήθεια.
Από την κεκτημένη  της εποχής μας, την ταχύτητα,  που όλους, μας τραβά αλλού, μας αποσυντονίζει. Μας εθίζει.
Άλλωστε,  φιλοδοξία, προβολή  αν και σε ματαιοδοξία παραπέμπουν,  ως πάθη  " αποδεκτά".   Ας μην κοροϊδευόμαστε,  όλους μας γοητεύουν - λίγοι  αυτοί που διακονούν. –
Συγνώμη  "ακριβή",  ειπώθηκε, που αξία και ανάστημα  μεγαλοσύνης δείχνει.
Την αποδέχτηκα.  Δάσκαλοι   είμαστε. 
Ας  μην ξεχνάμε,  όμως  αυτά που νόημα , "άρωμα " ακριβό Σταυρού
προσφέρουν. Τα μεγάλα.  Εύκολα ΤΑ απεμπολήσαμε.  
Και επανέρχομαι. Για τα μεγάλα. Έτσι θαρρώ τα λένε .
Σταυρό, πληγή,  έρωτα, θάνατο, Θεό .
Κι όταν με αυτά πορεύεσαι, αλαζονεία που την χρησιμοποιείς
Ουκ έχεις.
Ούτε και σε παιχνίδια, με Υπουργούς και Υπουργεία  σε προμελετημένες  "Συνόδους "  με τόσο πάθος,  εμπλέκεσαι.  Χωρίς αντίλογο.
Πότε αξίζει ο χρόνος   μας;  Που   τελικά τον χάσαμε;
Πάλι ξεχάστηκα.  Αδιάβαστη μπροστά σε ειδήμονες.
Για  "Δια βίου μάθηση μιλάμε".  Μας κατευθύνουν.
Σε μαζικά σφαγεία  μιας  τυποποιημένης  γνώσης, λέξη  απαγορευμένη  όπως και ιστορία, την ξαναγράφουν ή  ΤΗΝ ΑΠΟΣΙΩΠΟΥΝ  ή  και τα δυο. Σε  μέτρα,  νεοελλήνων.   
Όλα τ΄ αποδεχόμαστε.  Συνεπικουρώντας, με  σιωπή.
Θα την εξαργυρώσουμε;  Ρωτάω, ή θα μας πνίξει.
Εμείς,  οι δήθεν δάσκαλοι, που με πλαστές υπογραφές 
"δικάζουμε" τους άλλους, τους πολλούς, που  ανέχονται ή και βολεύονται. Κι όλα αυτά  για τα " προσόντα".
Χαρτιά, όσα προλάβεις.
Αρκεί να προβληθούμε, να κομπάσουμε – Οι  "πρώτοι".
Και στα παιδιά μας, τι θα πούμε;
Για το Θεό, για την ταπείνωση και την δικαιοσύνη.  Τι;
Αναρωτιέμαι, κάποιος  Παπαδιαμάντης έγραψε  κάποτε  για ήθος
και άλλα πολλά,  τα ξεχασμένα -  ξεχωριστά, πολύτιμα.
Που τον  θυμήθηκα …


Και συνεχίζω με γνώση και με γνώμη.
Λειτούργησε  αντίστροφα, φιτίλι.  Tο κάτι, που με ρώτησε.
Χωρίς διάλογο. Σε πρόγραμμα, το επέλεξα. Κανείς δεν μου χρωστά.
Μα ούτε και χρωστάω, τέτοιας αντιμετώπισης. ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ
Αξιοπρέπεια  τo ονομάζω  ό,τι  κι αν ακολούθησε. 
Οι οποιοιδήποτε,  θεσμοί, πρώην και νυν, όφειλαν να γνωρίζουν.
Και επιστρέφω.
Με  άποψη, Δάσκαλοι.   Που δεν μιλούσαν   ΜΟΝΟ  με  ρόλων τεχνικές, δάνεια  αντιγραφής, που αφορούν άλλη  κουλτούρα και παιδεία.
Δεν είναι απόρριψη  ετούτα  αλλά διάλογος, για σύνθεση.  Έμφυτη και  επίκτητη η  αντίδραση.     Στην δράση, Τους.        
Οι  μεταρρυθμιστές, οι εμπνευστές,  του εγχειρήματος με στάσεις κι απραξία  το τορπίλισαν και θα το ναυαγήσουν.  
Αδιάλλακτοι απόλυτοι, κουφοί, με εγωιστική  εντυπωσιακή   έπαρση που  τους συνοδοιπόρους τους, εγείρει.   "Βαρβάρους" δεν χρειάζονται.  Μπορούν και μόνοι.
Αυτό με εξοργίζει. Τίποτα, τέλειο, ακούστε, μόνο.
Διόρθωση  ουσίας όχι εντυπωσιασμού,  Σε ποιους; 
Ανίδεα ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΔΕΞΙΑ   υπουργεία.  Μακάρι,  λίγο να γνώριζαν απ                                         Να  γνώριζαν.  
Πατέρες,  ιστορία,  μνήμη, δουλειά, πατρίδα μου.  Δική τους  - όχι προτεκτοράτο,   πουλημένη, σε   παζάρια  αγορών και τοκογλύφων.
Σε   όλους  αυτούς  να δείξετε, για την ορθοδοξία, προσπαθήσατε; Να μάθουν, τι;
Να τους χρωστάμε χάρη κι από " πάνω";  Γιατί  αμφότεροι μας "επιτρέπουν" με  ανταλλάγματα   να " σπείρουμε" Θεό και να θερίσουμε Ανάσταση – ζωή-  όχι αυτοκτονίες και κατάθλιψη, αλλά χαρά και Χάρη πνευματική κι όχι ρουσφέτια.
Γιατί κι αυτά  παρατρεχάμενοι " πολίτες" χάρη τα  ονομάζουν.
ΠΑΡΑΝΟΗΣΑΜΕ.
Αυτό είναι πρωτίστως, το δικό μας, πρόγραμμα.
 Για Την αγάπη, Την ελευθερία, Τον αγώνα, Τον  σταυρό. Κοινωνική ισότητα δικαιοσύνη.
Θέλατε να τους πείσετε; Γνωρίζουν, μόνο από ιδιοτελή και  ιδιωφελή.  
Και τα παιδιά μας; Για κίνητρα  ανιδιοτελή   γνωρίζουν;
Τεχνικές  του τύπου αμερικάνικου και   φράγκικου,  καλές για δευτερεύοντα εργαλεία –δεν λέω-   αλλά απέχουν της ουσίας. Μικρά μπροστά στην Μέγα, "τεχνική" -  ΑΓΑΠΗ  -
Τις χρησιμοποιώ,   όταν για ορθοδοξία,  καταλλαγή, αποδοχή  και ετερότητα και τόσα άλλα, βοηθάνε να  μιλήσω.  

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ :
Θαρρώ, τα είπα  όλα . Όσα προς στιγμήν τουλάχιστον  μου έδωσαν το έναυσμα  για  προβληματισμό. Για επιμορφώσεις, επιμορφωτές και επιμορφωμένους . ΤΕΛΟΣ,  ΌΛΑ "ΚΑΛΑ " τα κακά απλώς τα κοιτούμε, για κάποιους ας σκεφτούνε, χρειάζεται πολλή δουλειά, αγάπη και πραγματική συνεργασία. Κατανόηση.


                                                                      
                                                                           Ο Θέος ας μας φωτίζει, ας μας ανοίγει δρόμους και                
                                                                             ας μας ελεή - Αμήν-      
                                                                                                                                                     


Αλεξάνδρα Ζάγκα ΠΕ01
Φωτογραφία corgaasbeek/pixabay




Στις τσέπες κουδουνίζουν οι έγνοιες τους






Ξυπνάνε…
Κι έχουν στα μάτια, ακόμα,
του ύπνου
ακμαία, τα κρόσσια!...
Πίνουν απ΄τον καφέ τους,
μια γουλιά…
Ρίχνουν μια γρήγορη
ματιά, στον καθρέφτη…
Ξεκινάνε!...
Στις τσέπες, κουδουνίζουν
οι έγνοιες τους…
Κι είναι κιόλας,
η μέρα
γύρω από το λαιμό της
περασμένη!...
Γι άλλους
κολιέ.
Γι άλλους
θηλειά!...



Τάσος Σ. Μάντζιος
Φωτογραφία pixabay


Παρασκευή 23 Ιουνίου 2017

Σύντροφοι


        Στη Μαρία Π. και στον Άκη μας





Νύχτες, ακούσιας ξαγρύπνιας.
Παρέα ένα καντήλι να κοιτώ, αναμμένο
αν και δεν έβλεπα.
Πρόσωπα αγαπημένα, ειρηνικά.
Από παιδί - στους σκοτεινούς τους δρόμους της ψυχής που δεν επιμελήθηκα-
Ήρεμα με αγκάλιαζαν ακοίμητα, οι εικόνες.
Μικρό ξωκλήσι του  χωριού, τ’ Αϊ Γιώργη – κεριά αναμμένα.
Θύμισες. Πως εξεχάστηκα;
Κι ο Σταυρός εκεί. Με το Χριστό να με πονάει, με την αταίριαστη αγάπη Του.
«Διακονείσαι αυτός ελήλυθα… τω πτωχεύσαντα Αδάμ»
Ακούραστη  κι εγώ εκεί μαζί αλλά και χώρια μακριά
Να χάνομαι. Διαδρομές  που καίνε.
Δίψασα, «νερό με ξύδι ήπια».
Ακούνητη ώρες πολλές, στα  άβαθα – βαθιά του κόσμου ετούτου.
«Μη μεριμνάτε δεν θυμόμουνα.»
Μικρά, φθαρτά, φθοροποιά, ανέλπιδα
με τύλιγαν  σφιχτά, με έπνιγαν.
Υπερτερούσαν πάντων.
Τα άφηνα, να με σκοτώνουν. Πλήρωνα.


Τα πρόσωπα, τα φωτεινά  «ακούραστα». Παρηγορούσαν.
Κι όταν ξανά πίσω  εκεί γυρνώ, ώρες μοναχικές, αβάσταχτες.
Εκείνοι εκεί. Για να μας σώζουν -πάντα-  τώρα τους  βλέπω.

Μάλιστα. Να  φτάσω ως το  τέρμα  έπρεπε; Για να ειδώ ξανά τα
χνάρια τους; Προσπέρναγα.
Τώρα τους βλέπω. Αληθινά εντός μου.
Το  φως τον δρόμο  έδειξε  - oι προσευχές μας -  τον φωτεινό  και τον μεγάλο, τον παντοτινό.
Τώρα εδώ,  όπως εκεί  τότε, ακούραστοι πνευματικοί φρουροί άγγελοι, Άγιοι, Χριστός, να μας συντρέχουν.
Για να μας σώζουν, όπως εκείνοι ξέρουν.
Ακούραστοι, όχι για μένα μόνο.
Για όλους, τους πολλούς που εκούσια να τους θωρούν, επέλεξαν.
Κι άλλοι δυο μαζί μου - τώρα -  και τόσοι άλλοι, άσημοι αδύνατοι, βασανισμένοι  - ποτέ μην πεις μόνο σε εμένα - έτυχε
Δικοί μου και  Δικοί  τους κι άλλοι πολλοί - Όλοι μας - Μαρία, Άκης, «Διγενής» κι δυο τους ας σταθούνε.
Προσεύχομαι.
Δύσκολα τα ανθρώπινα, με την σειρά του  ο καθένας μας. Τώρα καθώς εφαίνεται,  δικιά μας είναι, ας πολεμήσουμε όσο μπορούμε.
Βασανισμένοι οι θνητοί. «Οι αβασάνιστοι θεοί πώς να νοήσουν»;
Όμως εμείς, Θεό βασανισμένο επιστέψαμε.
Συντρόφους έχουμε, Θεό, ξένο, εσταυρωμένο, πόνεσε πριν από μας.
«Γνωρίζει»
Χρωστώ πολλά. Πρέπει να δίνω, όπως μου δόθηκαν.
«Φως και πάλι φως  η ψυχή που μάχεται» κατά τον ποιητή και πάλι.                  .                



Ζάγκα Αλεξάνδρα ΠΕ01
φωτογραφία 95C/pixabay

Τρίτη 13 Ιουνίου 2017

Τυγχάνω Άνθρωπος



















Μια  φεγγαρολουσμένη Θεό ακούμπησε, την άγγιξε.
Ήρθε  και στάθηκε, προσπέρασε, ανάμεσα μας
Τις αύρες δεν τις  βλέπουμε, μόνο σκιές θωρούμε
Θρόισε. Στάλαξε. Χαρά.
Ποιος να την είδε; τυχερός θα στάθηκε.
Στα σκοτεινά νερά  Στυγός, τα μυστικά, μέσα σε βράχο χρίστηκε
Λούστηκε με νερό πηγής καθάριας, γάργαρης
το χάρισμα  των ποιητών προικίστηκε
Της δόθηκε. Πολύτιμο, ξεχωριστό, βαρύ φορτίο
Πάντως, του κόσμου τούτο – όχι-
Μικρή, ανυποψίαστη, ανίδεη, μα  λένε και γραμματισμένη,
γι’ αλλού ξεκίνησε.
Τους ποιητές αγάπησε, τους Άλλους θέλησε.
Τους ποιητές που στον αιώνα  τούτο -παραφράζοντας-  δεν λησμονήθηκαν
Αχ! τα μεγάλα, τα Αέναα , τα αρραγή, τα άρρητα,  επέλεξε
Με αίμα ακριβά αυτά πληρώνονται.
Ο λόγος και οι λογισμοί. Το  ξέρει άραγε;
Μα ποιος εννόησε;  Αλήθεια. Μόνο τη λήθη, εύκολη καθώς είναι.
Οι ποιητές όταν  τους κουβαλάς  σε κάνουν να πονάς, να νοιώθεις,
να ρημάζεις, να αληθεύεις.
Να γίνεσαι Άνθρωπος. Αγώνα θέλει. Επίπονο.
Σ΄ αυτό τον κόσμο τον Μικρό  κι όχι τον Μέγα,
στον κόσμο ετούτο που φέρει  άδικο
που  με τα  χέρια τ’ άδεια, τα φονικά, σε καρτερεί,
παγίδα να σου στήσει,
αντίδωρο , καντήλι αναμμένο,  μην προσδοκάς.
Την αγκαλιά του Ιούδα, σου ετοίμασε από καιρό δοσμένο το φιλί
 – αρχέτυπο-   κι αυτό . Για σκέψου;  Στον  ίδιο Τον  Θεό εδόθητε.
Πόσο σ’ εμάς;  Για να ρωτάς, δεν είναι.
Κι εμείς, ψηλά θωρούμε.
Ανυπεράσπιστοι μπροστά στο βόλι  πως σταθήκαμε;
Κι όμως, η ομορφιά, η λύπη, ο Σταυρός, οι ποιητές, οι άνθρωποι, δεν χάθηκαν.
Μαζί μ΄ αυτούς τους λίγους, τους πολλούς θα περπατήσουμε αντάμα.
Μ΄ Αυτούς  τους  λίγους, τους πολλούς, τους ξένους, τους σαλούς,
τους Άγιους, τους  ποιητές, το ξαναλέω, θα πορευτούμε.
Με τα μεγάλα, τα αδιάβατα, τα δύσκολα,
τα επιλεγμένα -ελεύθερα- από εμάς, όχι από ανάγκη,
αυτά που μας επέβαλλαν.
Ψεύτες, ανήθικοι, άτιμοι, μικροί  θεοί με χώμα και νερό πλασμένοι.
Οι πουλημένοι αργυραμοιβοί και Φαρισαίοι, οι ά-σχημοι.
Κι ο έρωτας των ποιητών για όλα,  σκληρός, μοναχικός, φωτιά , σφραγίδα με πυρωμένο σίδερο, δροσιά αντάμα, πες μου, πως γίνεται;  Ίσως, από ουσία θεϊκή πλασμένος.
Παυσίλυπος, την κάθαρση να φέρνει.  
Κι  ο θάνατος, αθάνατος  χωρίς Θεό στην βιωτή μας.
Νικιέται με τους  ποιητές, ανθρώπους που ουρανό ψηλά κοιτάνε.
Κι όλα σκορπίζονται  ξανά, θαρρώ,
στ΄ αλώνι το μεγάλο της ζωής μας,
φλούδες, αερικά γίνονται, πεθαίνουν
όταν  με την χαρά, το δίκαιο, τον έρωτα, την πίστη, την αλήθεια αναμετριούνται.
Που ο σπόρος είναι.
Ξαναγεννιέται.
Καθώς το γράφει … ο ποιητής  - και τι δεν κάνατε για με θάψετε όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος-μια και με  λόγια ποιητών  μιλάμε.
Έτσι, πιο νέοι, πιο αγνοί , πιο δυνατοί μόνο με αγώνα προχωράμε.
Κι όποιος της ζωής μας θάνατος σκορπίζεται, αναδιπλώνεται, φοβάται. Τυχεροί πως είμαστε – τολμώ να πω-  απ΄ την αγάπη  το δόσιμο  στους άλλους είδαμε,
πρόσωπα.
Από εκείνους τα δώρα τα πολύτιμα που πρόσφερες  σου επιστρέφονται.



Αλεξάνδρα Ζάγκα
φωτογραφία LoggaWiggler/pixabay

Πηγή Παυσίλυπον

Σάββατο 15 Απριλίου 2017

Μεγάλη Παρασκευή πρωί





Ο Επιτάφιος μπροστά, ο Χριστός κρεμασμένος στον σταυρό πιο πίσω, ένα καντηλάκι να καίει πίσω από τον σταυρό και τέλος η Παναγία η Θρηνωδούσα. Μια Παναγία με άδεια χέρια, να κοιτάει και να θρηνεί... Μεγάλη Παρασκευή πρωί...


Οἴμοι φῶς τοῦ Κόσμου! οἴμοι φῶς τὸ ἐμόν! Ἰησοῦ μου ποθεινότατε ἔκραζεν, ἡ Παρθένος θρηνῳδοῦσα γοερῶς.


Ἀλίμονό μου, φῶς τοῦ κόσμου! Ἀλίμονό μου, φῶς τὸ δικό μου! Πολυπόθητέ μου Ἰησοῦ, ἡ Παρθένος φώναζε, καθώς θρηνούσε δυνατά.








Εγκώμιο από την α΄ Στάση του Επιταφίου

Πηγή εγκωμίου εδώ
Φωτογραφία  εδώ

Σήμερον




Σήμερον κρεμάται επί ξύλου
ο εν ύδασι την γην κρεμάσας.
Στέφανον εξ ακανθών
περιτίθεται ο των Aγγέλων Bασιλεύς.
Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται
ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις.
Ράπισμα κατεδέξατο
ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ.
Ήλοις προσηλώθη ο Nυμφίος της Εκκλησίας.
Λόγχη εκεντήθη ο Yιός της Παρθένου.
Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ.
Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν.


Σήμερα κρεμάται πάνω στο ξύλο (του Σταυρού)
εκείνος που κρέμασε (κατά τη δημιουργία) τη γη επάνω στα νερά (την περιέβαλε δηλαδή από παντού με τα νερά των θαλασσών).
Στεφάνι κατασκευασμένο από αγκάθια
φοράει στο κεφάλι ο Βασιλιάς των Αγγέλων.
Ψεύτικο βασιλικό ένδυμα ντύνεται αυτός
που ντύνει τον ουρανό με τα σύννεφα.
Χαστούκι δέχτηκε εκείνος
που στον Ιορδάνη ποταμό (αφού βαφτίστηκε από τον Ιωάννη τον Πρόδρομο) ελευθέρωσε τον Αδάμ. Με καρφιά καρφώθηκε (στο Σταυρό) ο Νυμφίος της Εκκλησίας.
Με λόγχη τρυπήθηκε (στο πλευρό) ο Υιός της Παρθένου.
Προσκυνούμε τα Πάθη σου, Χριστέ.
Αξίωσέ μας να δούμε και την ένδοξη Ανάστασή σου.


Πηγή εδώ
Φωτογραφία pixabay

Τρίτη 11 Απριλίου 2017

Κασσιανή




Λοιπόν, μια φορά κι έναν καιρό, χρόνια πίσω πολλά πολλά, ήταν ένας αυτοκράτορας που έφτασε σε ηλικία γάμου. Κάλεσε, λοιπόν, όλες τις αρχοντοπούλες του τόπου να παρουσιαστούν μπροστά του ντυμένες, στολισμένες για να διαλέξει αυτήν που θα γινόταν γυναίκα του. Κι έφτασαν όλες μέσα στα χρυσάφια και στα ασήμια, στα μεταξωτά και τις δαντέλες και γέμισε η αίθουσα του παλατιού χρώματα κι αρώματα. Πολύ γρήγορα ο Θεόφιλος -τί ποιος είναι αυτός; ο αυτοκράτορας λέμε-  ξεχώρισε την εκλεκτή του, προχώρησε μπροστά της αλλά σαν αυτοκράτορας που ήταν, ήθελε να κάνει και λίγο πνεύμα. Έτσι της άπλωσε το μήλο -α,ναι, ξέχασα να σας πω έχουμε κι ένα μήλο που θα το δώσουμε στην καλή μας- και της είπε όλο αυτοπεποίθηση και θάρρος: "ξέρεις, από τη γυναίκα προήλθαν όλα τα κακά" εννοώντας μπλα, μπλα, μπλα την Εύα και κείνη την παλιά ιστορία της με τον Αδάμ - λες κι αυτός ο καημένος ήταν κανένα μωράκι (αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία και δεν πρέπει να πεταγόμαστε από το ένα θέμα στο άλλο ούτε να προϊδεάζουμε τον αναγνώστη, αυτόν προπαντός). Λοιπόν, ακόμα το χαμόγελο ήταν απλωμένο στο πρόσωπο του καλού μας αυτοκράτορα όταν σαν μες στο όνειρο και στη θαμπάδα, άκουσε μια φωνή να του λέει "και από τη γυναίκα προήλθαν τα καλύτερα" εννοώντας την Παναγία γιατί η Κασσιανή -ναι, γι αυτήν μιλάμε τόσην ώρα, δεν το είπα;-  έπαιζε, χωρίς να το ξέρει, πολύ καλό πινγκ-πονγκ. Αυτό ήταν. Ο αυτοκράτορας άνοιξε τα μάτια, άνοιξε το στόμα κι άπλωσε το χέρι με το μήλο στη διπλανή της, ούτε που είδε ποια ήταν - τί που το ξέρω, άκουγε τώρα και μίλα μετά. Ποια ήταν; η Θεοδώρα, ντε. Βέβαια κι αυτή δεν ευτύχησε αλλά τι τα γυρεύεις τώρα αυτά. Λοιπόν, επανέρχομαι, δεν ξέρω τι έγινε στο σπίτι της Κασσιανής, τι της είπε η μαμά της, τι δεν της είπε. Ε, δεν τα ξέρω κι όλα. Πάντως η δική μου η γιαγιά, που πολύ συχνά πια έρχεται όχι μόνο στον ύπνο μου αλλά και στον ξύπνιο μου, πάντα μου λέει να κρατάω το στόμα μου κλειστό και να μη μιλάω πολύ, να μη θέλω να έχω την τελευταία κουβέντα εγώ. (Ξέρουν αυτές οι παλιές, όλα τα ξέρουν - το πιο τρομερό είναι ότι όσο περνάει ο καιρός, θαυμάζεις τη σοφία τους!) Επανέρχομαι. Να κρατάω το στόμα μου κλειστό -λέει, είπαμε, η γιαγιά μου- γιατί η ζωή είναι δύσκολη και καλό είναι να μην είσαι μόνος, το λέει και η Παλαιά, η Διαθήκη ντε - πάλι σε κείνη την ιστορία με την Εύα και τον Αδάμ. Τώρα μπορείς να μου πεις, ότι μπορείς να είσαι μόνος κι όταν δεν είσαι μόνος και μπλα, μπλα, μπλα... Κοίτα, μια ιστοριούλα ήθελα να σου πω για να μάθεις ποια ήταν αυτή η Κασσιανή και να πάρεις ό,τι θες από αυτήν. Μην τη σκαλίζεις και πολύ. Τι; αν μετάνιωσε ο Θεόφιλος; Τί να σου πω... Ο Θεός κι η ψυχή του... Αυτά.






Α, η Κασσιανή έγινε μοναχή

Α, η Κασσιανή έγραψε πολλούς ύμνους και τροπάρια - και το σημερινό, να πας στην Εκκλησία να το ακούσεις, μην μου βλέπεις μόνο survivor

Α, ποιο τροπάριο; Ψάξε και λίγο, Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή

A, A, A, ξέχασα το πιο σημαντικό, καμία σχέση η Κασσιανή με γυναίκες ελαφρών ηθών και τέτοια. Αν ακούσετε τίποτα κακοήθειες, ε,  κάποιοι άνδρες, ως συνήθως, προσπαθούν να την αποδομήσουν.




Τέλος και τω Θεώ δόξα!


Σέβη Κωνσταντινίδου

φωτογραφία εδώ

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2017

Της επιστροφής






Μόλις έπεσε ο ήλιος, έπεσα και γω. Στο χώμα. Ολημερίς δεν είχα αγγίξει μπουκιά κι ήταν η δεύτερη, η τρίτη μέρα; ούτε που θυμάμαι. Σκάλιζα τις πέτρες μπας και βρω καμιά ρίζα παραπάνω, λίγο νωρίτερα από αυτά που πια με ακολουθούσαν και δεν μ άφηναν να αγγίξω ούτε τα χαρούπια τους. Πεσμένος έτσι κάτω, εξαθλιωμένος και μόνος, έμεινα κι εγώ δεν ξέρω πόσην ώρα. Να βολοδέρνω με σκέψεις και ερωτήματα. Κι αν ...εκείνο, κι  αν... αυτό, κι αν, κι αν, ώσπου απόκαμα τελείως. Και τότε, λίγο πριν κλείσουν τα βλέφαρα- ή μήπως είχαν κλείσει;- άρχισα να συλλογιέμαι. Κι αν γύριζα πίσω; κι αν πρόστρεχα στον πατέρα μου; Με κοίταξα. Πού είναι τα ωραία μου ρούχα, τα δαχτυλίδια μου, τα στολίδια μου...  κακομοίρης... Κι εδώ όμως έχω πιάσει πάτο... Ναί, πάτο πως αλλιώς να το πω, να βόσκω γουρούνια, γουρούνια! Μια ιδέα άρχισε να λάμπει στο σκοτεινό μυαλό μου. Ας πάω πίσω και ας κάνω εκεί τον εργάτη. Ένα κομμάτι ψωμί θα το έχω... Τόσους και τόσους εργάτες τρέφει ο πατέρας μου. Ναι, αυτό θα του πω. Κι η σκέψη αυτή με βοήθησε να κοιμηθώ. Αύριο, είπα, πρωί-πρωί. Και κίνησα, λίγο πριν φανεί η πρώτη ηλιαχτίδα. Στον δρόμο, σαν φράση παρηγορητική, έλεγα και ξανάλεγα, θα του πω, πατέρα δεν είμαι άξιος να λέγομαι γιος σου- κάνε με έναν από τους εργάτες σου. Και ξανά, και ξανά και ξανά. Μέχρις που έφτασα στη στροφή του δρόμου, μέχρις που κοίταξα το σπίτι. Πότε βρέθηκα να κλαίω στον ώμο του, πότε να περπατάω πλάι του μήτε που το κατάλαβα. Άρχισα να ψελλίζω τα λόγια μου, πατέρα δεν είμαι άξιος να λέγομαι γιος σου μα μήτε κι αυτά τα τέλειωσα. Μ΄ έντυσε, με στόλισε και μου 'βαλε δαχτυλίδι στο χέρι. Και τώρα κάθομαι φρεσκολουσμένος εδώ δίπλα του και τον κοιτώ. Κι αυτό με πειράζει, ναι, και με ενοχλεί. Μα να μην καταλάβω τόσο καιρό τί Πατέρα είχα!


Του Σπλαχνικού Πατέρα ή του Ασώτου



Πρώτη δημοσίευση

Σεβαστή Κωνσταντινίδου



Φωτογραφία :  https://www.neotitafokid.gr/2020/02/blog-post_27.html

Ποιος είναι ο Θεός των Χριστιανών α μέρος




Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2017

Ο Σεβασμός του "άλλου" στον Χριστιανισμό



Μια πρόταση εργασίας πάνω στην ενότητα Εμείς και ο Άλλος όπως διαμορφώθηκε συνεργατικά από Σέβη Κωνσταντινίδου και Κατερίνα Ζαχαράκη στο παιδαγωγικό εργαστήριο στη 2η Πανελλήνια Συνάντηση Θεολόγων, Νοέμβρης 2018


Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2017

Ισλάμ και Απεικόνιση Θείου


Ισλαμ και Απεικόνιση Θείου from s konstant

Στη διαφάνεια 3 πηγαίνουμε στο http://photodentro.edu.gr/lor/r/8521/4468
Στη διαφάνεια 9 πηγαίνουμε στο http://photodentro.edu.gr/video/r/8522/956?locale=el




Ο Παύλος συνδέει τον Χριστιανισμό με τον Ελληνισμό