Ποια γλώσσα μου μιλάνε;
Δεν τους αναγνωρίζω. Πως είναι δυνατόν;
Νόμισα, πως τους ήξερα. Αλλιώς περίμενα .
Θάρρεψα. Είπα πως θα βοηθήσω. Μιλώντας, όχι ακούγοντας μονάχα, "κονσέρβες" δεν τις αποδέχομαι.
Ακόμα και σκοταδιστές μας είπαν. Άκουσον.
Αυτοί που τάχα, συνοδοιπόρους του Καιρού του φωτεινού θεώρησα. . . Λάθος μου.
Μάλλον αυτό δεν ίσχυε κι αντίστροφα .
Για άλλα, αλλιώς πορεύομαι. Θυμώνω, οργίζομαι.
Έμεινα πίσω με "τους αργούς", καθώς φαίνεται, να περπατάω ακόμα. Σ΄ εγρήγορση.
Και ας προσπάθησα, χρόνια πολλά. Να καταλάβω.
Μα τελικά οι άλλοι, οι απόντες, αποδείχτηκε, "πως γνώριζαν".
Από δίκαιο, τόνους υψώνω.
Αντίδωρο δεν περιμένω από κανέναν.
Τόσες ασπρόμαυρες και μόνο μάσκες εντός μου.
Εναλλάσσονται. Από υποβολή, ποιος ξέρει;
Τρομοκρατούμαι, όταν τις όποιες σχέσεις, αφορούν.
Παιχνίδια επιβίωσης πολλοί τ΄ αποκαλούνε.
Αλλοίμονο. Πόσες στιγμές χαμένες από τον τόσο λίγο χρόνο και να σκεφτείς, πως ήμασταν παρόντες.
Με ρώτησε κάποιος – σοβαρός , υπεύθυνος, δεν το περίμενα - αν ξέρω κάτι. Κάτι ασήμαντο, για εμένα, άκυρο για την στιγμή εκείνη.
Υποτιμητική παγίδα, ανέντιμη.
Οι σχέσεις δεν υφίστανται, υπέρμετρος, εγωισμός - ο δάσκαλος που πάντοτε σχηματικά την " εξουσία" φέρει ακόμα κι ανάμεσα σε ομοίους του, όταν από τα σχήματα δεν έχει πια ξεφύγει.
" Στέκονται;" Σε πια υπεροψία ακουμπούν; Από πλασματική "εξουσία" μήπως γεννημένη;
Ίσως να έχω λάθος που ρωτώ. Ίσως και όχι. Δεν κρίνω. Σκέφτομαι.
Έτσι μου δίδαξαν δάσκαλοι Αγαπημένοι. Χριστός και ποιητές, Άγιοι σαλοί. -Φτερά να υψώνω. – Με διάλογο, να αποδέχομαι.
Καταλαβαίνω, πως έγινε - αλήθεια.
Από την κεκτημένη της εποχής μας, την ταχύτητα, που όλους, μας τραβά αλλού, μας αποσυντονίζει. Μας εθίζει.
Άλλωστε, φιλοδοξία, προβολή αν και σε ματαιοδοξία παραπέμπουν, ως πάθη " αποδεκτά". Ας μην κοροϊδευόμαστε, όλους μας γοητεύουν - λίγοι αυτοί που διακονούν. –
Συγνώμη "ακριβή", ειπώθηκε, που αξία και ανάστημα μεγαλοσύνης δείχνει.
Την αποδέχτηκα. Δάσκαλοι είμαστε.
Ας μην ξεχνάμε, όμως αυτά που νόημα , "άρωμα " ακριβό Σταυρού
προσφέρουν. Τα μεγάλα. Εύκολα ΤΑ απεμπολήσαμε.
Και επανέρχομαι. Για τα μεγάλα. Έτσι θαρρώ τα λένε .
Σταυρό, πληγή, έρωτα, θάνατο, Θεό .
Κι όταν με αυτά πορεύεσαι, αλαζονεία που την χρησιμοποιείς
Ουκ έχεις.
Ούτε και σε παιχνίδια, με Υπουργούς και Υπουργεία σε προμελετημένες "Συνόδους " με τόσο πάθος, εμπλέκεσαι. Χωρίς αντίλογο.
Πότε αξίζει ο χρόνος μας; Που τελικά τον χάσαμε;
Πάλι ξεχάστηκα. Αδιάβαστη μπροστά σε ειδήμονες.
Για "Δια βίου μάθηση μιλάμε". Μας κατευθύνουν.
Σε μαζικά σφαγεία μιας τυποποιημένης γνώσης, λέξη απαγορευμένη όπως και ιστορία, την ξαναγράφουν ή ΤΗΝ ΑΠΟΣΙΩΠΟΥΝ ή και τα δυο. Σε μέτρα, νεοελλήνων.
Όλα τ΄ αποδεχόμαστε. Συνεπικουρώντας, με σιωπή.
Θα την εξαργυρώσουμε; Ρωτάω, ή θα μας πνίξει.
Εμείς, οι δήθεν δάσκαλοι, που με πλαστές υπογραφές
"δικάζουμε" τους άλλους, τους πολλούς, που ανέχονται ή και βολεύονται. Κι όλα αυτά για τα " προσόντα".
Χαρτιά, όσα προλάβεις.
Αρκεί να προβληθούμε, να κομπάσουμε – Οι "πρώτοι".
Και στα παιδιά μας, τι θα πούμε;
Για το Θεό, για την ταπείνωση και την δικαιοσύνη. Τι;
Αναρωτιέμαι, κάποιος Παπαδιαμάντης έγραψε κάποτε για ήθος
και άλλα πολλά, τα ξεχασμένα - ξεχωριστά, πολύτιμα.
Που τον θυμήθηκα …
Και συνεχίζω με γνώση και με γνώμη.
Λειτούργησε αντίστροφα, φιτίλι. Tο κάτι, που με ρώτησε.
Χωρίς διάλογο. Σε πρόγραμμα, το επέλεξα. Κανείς δεν μου χρωστά.
Μα ούτε και χρωστάω, τέτοιας αντιμετώπισης. ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ
Αξιοπρέπεια τo ονομάζω ό,τι κι αν ακολούθησε.
Οι οποιοιδήποτε, θεσμοί, πρώην και νυν, όφειλαν να γνωρίζουν.
Και επιστρέφω.
Με άποψη, Δάσκαλοι. Που δεν μιλούσαν ΜΟΝΟ με ρόλων τεχνικές, δάνεια αντιγραφής, που αφορούν άλλη κουλτούρα και παιδεία.
Δεν είναι απόρριψη ετούτα αλλά διάλογος, για σύνθεση. Έμφυτη και επίκτητη η αντίδραση. Στην δράση, Τους.
Οι μεταρρυθμιστές, οι εμπνευστές, του εγχειρήματος με στάσεις κι απραξία το τορπίλισαν και θα το ναυαγήσουν.
Αδιάλλακτοι απόλυτοι, κουφοί, με εγωιστική εντυπωσιακή έπαρση που τους συνοδοιπόρους τους, εγείρει. "Βαρβάρους" δεν χρειάζονται. Μπορούν και μόνοι.
Αυτό με εξοργίζει. Τίποτα, τέλειο, ακούστε, μόνο.
Διόρθωση ουσίας όχι εντυπωσιασμού, Σε ποιους;
Ανίδεα ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΔΕΞΙΑ υπουργεία. Μακάρι, λίγο να γνώριζαν απ Να γνώριζαν.
Πατέρες, ιστορία, μνήμη, δουλειά, πατρίδα μου. Δική τους - όχι προτεκτοράτο, πουλημένη, σε παζάρια αγορών και τοκογλύφων.
Σε όλους αυτούς να δείξετε, για την ορθοδοξία, προσπαθήσατε; Να μάθουν, τι;
Να τους χρωστάμε χάρη κι από " πάνω"; Γιατί αμφότεροι μας "επιτρέπουν" με ανταλλάγματα να " σπείρουμε" Θεό και να θερίσουμε Ανάσταση – ζωή- όχι αυτοκτονίες και κατάθλιψη, αλλά χαρά και Χάρη πνευματική κι όχι ρουσφέτια.
Γιατί κι αυτά παρατρεχάμενοι " πολίτες" χάρη τα ονομάζουν.
ΠΑΡΑΝΟΗΣΑΜΕ.
Αυτό είναι πρωτίστως, το δικό μας, πρόγραμμα.
Για Την αγάπη, Την ελευθερία, Τον αγώνα, Τον σταυρό. Κοινωνική ισότητα δικαιοσύνη.
Θέλατε να τους πείσετε; Γνωρίζουν, μόνο από ιδιοτελή και ιδιωφελή.
Και τα παιδιά μας; Για κίνητρα ανιδιοτελή γνωρίζουν;
Τεχνικές του τύπου αμερικάνικου και φράγκικου, καλές για δευτερεύοντα εργαλεία –δεν λέω- αλλά απέχουν της ουσίας. Μικρά μπροστά στην Μέγα, "τεχνική" - ΑΓΑΠΗ -
Τις χρησιμοποιώ, όταν για ορθοδοξία, καταλλαγή, αποδοχή και ετερότητα και τόσα άλλα, βοηθάνε να μιλήσω.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ :
Θαρρώ, τα είπα όλα . Όσα προς στιγμήν τουλάχιστον μου έδωσαν το έναυσμα για προβληματισμό. Για επιμορφώσεις, επιμορφωτές και επιμορφωμένους . ΤΕΛΟΣ, ΌΛΑ "ΚΑΛΑ " τα κακά απλώς τα κοιτούμε, για κάποιους ας σκεφτούνε, χρειάζεται πολλή δουλειά, αγάπη και πραγματική συνεργασία. Κατανόηση.
Ο Θέος ας μας φωτίζει, ας μας ανοίγει δρόμους και
ας μας ελεή - Αμήν-
Αλεξάνδρα Ζάγκα ΠΕ01
Φωτογραφία corgaasbeek/pixabay
